In "Ways Of Going Home", vertelt Alejandro Zambra het verhaal van een jongetje van negen dat door de iets oudere Claudia wordt gevraagd zijn buurman te schaduwen en haar wekelijks op de hoogte te houden van zijn doen en laten. We zijn in Chili ten tijde van Pinochet.
Voor de jonge ik-figuur is de politieke context een verwarrend geheel. Hij herhaalt woorden als "communist" en "christen-democraat", maar zonder hun betekenis te kennnen, maar wel aanvoelend of zijn omgeving deze woorden met respect of verachting uitspreekt, en voor de rest enkel op context kan afgaan om tot conclusies te komen. "To me, a communist was someone who read the newspaper and silently bore the mockery of others - I thought of my grandfather, my father's father, who was always reading the newspaper".
"As for Pinochet, to me he was a television personality who hosted a show with no fixed schedule, and I hated him for that, for the stuffy national channels that interrupted their programming during the best parts."
Parallel aan dat jeugdverhaal, is er het verhaal van de schrijver, die in deze tijd leeft, en met zijn vriendin Eme, van gedachten wisselt over de roman zelf, maar ook over herinneringen, de relaties met de ouders. Beide niveaus zijn dus op zoek naar manieren om "thuis te geraken", de weg te vinden, de ene fictie, de andere in de werkelijkheid.
Een mooie roman, maar het zou in mijn ogen nog sterker zijn geweest had hij zich enkel beperkt tot het fictieve luik van het verhaal.
No comments:
Post a Comment