Showing posts with label Peter Høeg. Show all posts
Showing posts with label Peter Høeg. Show all posts
Saturday, December 28, 2013
Peter Høeg - The Quiet Girl (Picador, 2006) **
Peter Høeg is niet vervaard van een mengeling van fantasie, suspense, actie, maatschappijkritiek en een vleugje mystiek.
"Smilla's Sense Of Snow" was een voltreffer van een thriller, geen literair meesterwerk, maar spannend, onderhoudend en slim. "Borderlines" was nog iets beter, maar zijn "History of Danish Dreams", dat was echt genieten.
Met "The Quiet Girl" blijft hij spanning met mystiek vermengen, met als hoofdfiguur een clown, Kasper, die zijn beste tijd heeft gehad, en die tevens beschikt over een uitzonderlijk gehoor, wat hem in staat stelt geluiden over verre afstanden te horen, maar ook om menselijke gevoelens te kunnen waarnemen, want alles brengt geluid voort. Hij raakt verwikkeld in een mysterieuze verdwijning van een aantal kinderen die aardbevingen zouden kunnen voorspellen, wat enkele projectontwikkelaars zeer goed zou uitkomen. Kasper voelt de speciale stilte van één van deze kinderen, inderdaad "the quiet girl" en gaat naar haar op zoek, maar moet tegelijk vechten tegen zijn demonen uit het verleden, zijn relaties, de taksinspectie in Spanje en Denemarken die hem achterstallige belastingen willen doen betalen, en respectievelijk in de nor steken en het land uitzetten.
Er is ook een soort internationale sekte van kloosterzusters bij gemoeid, die - hoe kan het ook anders - wijs zijn, politiek op de hoogte en zelfs bedreven in gevechtssporten.
Wat er allemaal gebeurt in het verhaal, laat ik de lezer zelf ontdekken, maar het is een soort hallucinatie waar je kop noch staart aan krijgt. Høeg vermengt zoveel genres en stijlen door elkaar, maar gebruikt ook flash-backs zonder die als dusdanig te vermelden, zodat ook de tijd door elkaar lijkt te schuiven. Niet is wat het lijkt en alles is in constante verandering, en de fantasie is zo wild als in een stripverhaal, met name alles is mogelijk.
En om het nog wat complexer te maken, blijkt Kasper de clown ook een groot kenner van klassieke muziek te zijn, want Bach composities zijn overal terug te vinden, in mensen en plekken en dingen. En ook als hij bidt, gebruikt hij de woorden van Bach cantates.
Net zoals bij zijn vorige "The Elephant Keeper's Children", is dit geen grote literatuur. Het is een leuk stripverhaal in prozavorm, waarin spiritualiteit, politiek, muziek op een oppervlakkige manier gemengd worden tot een leuke saus die wel een leuke atmosfeer biedt, maar weinig substantie bevat.
Tuesday, December 18, 2012
Peter Høeg - The Elephant Keepers' Children (Harvill Secker, 2012) **
De Deense auteur Peter Høeg schreef tot nu toe één bestseller, de thriller "Smilla's Sense Of Snow", een aanrader in het lichtere genre. Mijn lievelingsboek van hem blijft zijn debuutroman, "The History Of Danish Dreams", gevolgd door "Borderliners". "The Woman And The Ape" was een kleine mislukking.
Nu is hij terug met een klepper van 400 bladzijden, "The Elephant Keepers' Children", een soort stripverhaal in romanvorm. Twee kinderen, Peter en Tilte worden verlaten door hun ouders, een dominee en de kerkorganiste. De moeder is ook een high tech specialiste in het ontwikkelen van spraakherkenningstechnologie. Ze wonen op het eiland Finø, ergens in het Kattegat tussen Denemarken en Zweden.
De ouders worden ook gezocht door de politie, de bisschop en nog een paar andere kwaadwillige figuren. De twee kinderen vinden aanwijzingen dat hun ouders een grote diefstal beramen en gaan naar hen op zoek, maar moeten uiteraard zelf de slechteriken (het establishment) zien te ontwijken, en met de hulp van de alle andere godsdienstvertegenwoordigers op hun piepekleine eilandje (hindoeïsten, boeddhisten en moslims) gaan ze op pad. Het hele verhaal eindigt op het vasteland waar een wereldwijd religieus congres plaatsvindt, waar naast de grote godsdiensten ook nog alle alternatieve overtuigingen vertegenwoordigd zijn.
Naast belachelijke namen (Leonora Ticklepalate, Jakob Aquinas Bordurio Madsen, Bodil Hippopotamus, Thorkild Torlacius Claptrap, ...) is de achtervolgingsroman annex zoektocht vergelijkbaar met de stripverhalen van Jommeke, alleen dan voor volwassenen. Er wordt gezeuld met een lijk, mirakels worden geënsceneerd om gelovigen te winnen, een luxe-prostituee wordt een waardevolle handlanger, enz. Kortom, alles kan en op elke bladzijde kan het verhaal alle kanten op.
Het resultaat is echter redelijk middelmatig. De humor is soms geestig, soms vermoeiend. Omdat de plot echt alle kanten op kan, is er geen enkele spanning. De karakters zijn eerder karikaturaal zoals in stripverhalen, met af en toe onverwachte wendingen, maar uiteraard zonder enige diepgang.
Enkel voor liefhebbers van luchtige kolder.
Subscribe to:
Posts (Atom)