Mario Vargas Llosa - Harsh Times (Faber, 2021) ***½

Last year I almost wrote that it was time for Mario Vargas Llosa (born in 1936) to stop writing, disappointed as I was with "The Neighborhood". 

It's good that he did not stop yet. "Harsh Times" is definitely not among his best novels, but it is much better than most novels being published today. The book describes the first free democratic elections in Guatemala in the early 50s and the machinations by the banana company United Fruit, the big landowners and the United States to topple the regime and to re-install the dictatorship of before. In the full Cold War of the times, the United States and the CIA created the communist presence in Central America (is the subtext in this narrative). Countries and peoples that were opposed to the dictatorship of the big landowners were immediately classified as communist and driven into the hands of the Soviet Union. It shows with lots of details of real historic figures how things happened and with which results. 

Vargas Llosa writes the book from different perspectives, with a strong narrative around 'Miss Guatemala', Marta Borrero, the wife of the President Carlos Castillo Armas, who fled the country after his assasination in 1957. Armas was brought to power in 1954  after an invasion by the "Liberation Army", supported by some neighbouring countries (Honduras, El Salvador, Dominican Republic) and the United States. His democratically elected predecessor President Arbenz, was forced to abdicate, but Castillo Armas brutal regime (that included the exclusion from voting by illiterate people or 2/3 of the population) was also not deliving everything the very rich expected, including his initiative for big companies to pay taxes. 

The other parallel narrative is focused on Johnny Abbes García, the Dominican intelligence officer who sets up the whole murder of Castillo Armas. 

Like in many other novels ("Conversations in the Cathedral"), Vargas Llosa intertwines narrative times and parallel situations, which require attentive reading to keep track of what is happening. The political novel is not new to him, and the novel comes close to "The Feast Of The Goat", which is a real masterpiece. "Harsh Times" does not come close to both these novels, but it is more than worth reading. 

Vargas Llosa gives a different interpretation of what might have happened during the assassination of Castillo Armas. The official viewpoint is that he was shot twice by a leftist guard who committed suicide right after. Vargas Llosa goes for the version that the assassination was orchestrated by the United States and the Dominican Republic. 

The topic of the book is quite timely, because it appears that the foreing policy of the United States has still not learned from the situation, also in recent times, with Afghanistan as the best example. 

Mario Vargas Llosa - The Neighborhood (Faber & Faber, 2018) **

Really? OK - I am a little disappointed by this novel, maybe because I expect more from Mario Vargas Llosa. "The Neighborhood" reads like a fast written novel, maybe required by a publisher, but with no big ideas, no real plot, no artistic project ...

A businessman gets blackmailed by a magazine editor. His wife has a sexual relationship with his friend's wife. The magazine editor gets killed. Who did it? 

True, there is some criticism on the totalitarian regime in Peru, and there is some attacks on the hypocrisy of the wealthier classes and on the sensationalism of the tabloid press, and the uncomfortable symbiosis of power, wealth and journalism. 

Yet the characters are uninteresting, the sex is cheap, the writing too much done on automatic pilot. 

Quickly written, quickly read. A novel you expect from a beginner, but from Vargas Llosa?

Mario Vargas Llosa - The Discreet Hero (Faber & Faber, 2015) ***½

We zullen dit maar beschouwen als een tussendoortje van de meester. Deze iets lichtvoetiger roman vertelt twee verhalen die verweven zijn. Het ene verhaal is dat van een rijke verzekeringsondernemer uit Lima die wraak wil nemen op zijn beide nietsnutten van zonen, en het andere gaat om een kleine zakenman in Piura die gechanteerd wordt. De twee verhalen worden alternerend verteld, en telkens is de oudere man de 'discrete held' waarvan sprake in de titel.

Vargas Llosa moet zich hebben geamuseerd bij het schrijven van deze roman, vooral dan bij het verzinnen van de scènes en de dialogen met de slechteriken die ook deels de dommeriken van het verhaal zijn, dit in scherpe tegenstelling tot de onverzettelijkheid van de vaders die beide met hun zonen in de clinch liggen. Er komen dan naar goede gewoonte bij de auteur ook amoureuze complicaties aan te pas, met hoertjes en minnaressen en priesters en tuig van de richel en bij momenten veel drank.

En al die karakters wriemelen door elkaar in een meesterlijke compositie van de twee verhalen. Het mist de dramatische of epische of politieke spankracht van zijn grote romans, en als een "whodunnit" hangt het ook iets teveel van toevalligheden af, maar The Discreet Hero is in elk geval zeer onderhoudende en prettige lektuur.

Mario Vargas Llosa - The Cubs And Other Stories (Faber & Faber, 1975) ***½

Met de debuutroman van Mario Vargas Llosa nu ook achter de ogen, kan ik zeggen dat ik zijn hele oeuvre aan fictiewerken heb gelezen. De verhalen uit deze in 1959 gepubliceerde bundel gaan over stoere jongens in het Lima van de jaren '50, jongens uit het volk op zoek naar de pikorde binnen hun groep, of op zoek naar een groep die hen beter past.

Vargas Llosa's talent is duidelijk bij het lezen van deze zeven verhalen, die elk al hun eigen karakter en schrijfstijl hebben, van de vage wij-vorm en eliptische stijl van het titelverhaal, tot de sterk dialogerende vorm van "The Leaders".

Hierbij zijn bibliografie, met aanduiding van mijn waardering : "Conversation In The Cathedral", "The War Of The End Of The World" en "The Feast Of The Goat" zijn meesterwerken. De rest is het lezen meer dan waard.

1959 – Los jefes (The Cubs and Other Stories, 1979) ***½
1963 – La ciudad y los perros (The Time of the Hero, 1966) ****
1966 – La casa verde (The Green House, 1968) ***
1969 – Conversación en la catedral (Conversation in the Cathedral, 1975) *****
1973 – Pantaleón y las visitadoras (Captain Pantoja and the Special Service, 1978) ****
1977 – La tía Julia y el escribidor (Aunt Julia and the Scriptwriter, 1982) ***½
1981 – La guerra del fin del mundo (The War of the End of the World, 1984) *****
1984 – Historia de Mayta (The Real Life of Alejandro Mayta, 1985) ****
1986 – ¿Quién mató a Palomino Molero? (Who Killed Palomino Molero?, 1987) ****
1987 – El hablador (The Storyteller, 1989) ***½
1988 – Elogio de la madrastra (In Praise of the Stepmother, 1990) ***
1993 – Lituma en los Andes (Death in the Andes, 1996) ****
1997 – Los cuadernos de don Rigoberto (Notebooks of Don Rigoberto, 1998) ****
2000 – La fiesta del chivo (The Feast of the Goat, 2001) *****
2003 – El paraíso en la otra esquina (The Way to Paradise, 2003) ***
2006 – Travesuras de la niña mala (The Bad Girl, 2007) ****
2010 – El sueño del celta (The Dream of the Celt, 2010) ***

Mario Vargas Llosa - The Storyteller (Faber & Faber, 1987) ***½

"El Hablador", brengt het verhaal van twee Peruviaanse studenten, de ik-figuur en 'Mascarita', zijn briljante maar in het gelaat verminkte vriend, die elkaar uit het oog verliezen. Als de schrijver op een fototentoonstelling in Firenze zovele jaren later de stam herkent waar zijn vriend zou aan verknocht was, graaft hij terug in de tijd om zijn relaas te doen.

Vargas Llosa doet dit met verve : wie zou uit onze beschaving treden om alles wat we geleerd hebben over rationaliteit en wetenschap overboord te gooien en in een samenleving te gaan wonen die niet beter weet dan bijgelovig te zijn. Kan iemand deze waarheden achter zich laten om zich toch op een authentieke manier in te burgeren in een andere samenleving? En is wat de schrijver zich voorstelt en tot leven wekt, wel echt waar? Is het allemaal zo gelopen? Of is 'Mascarita', van joodse oorsprong, gewoon naar Israel vertrokken?

Het is ook een verhaal over literatuur en de kracht van het woord. Bij de Machiguengas zijn de verhalenvertellers bij de belangrijkste leden van de stam. Ze reizen van het ene dorp naar het andere om nieuws te brengen, maar ze horen zelf nergens bij. Hun komst wordt gevierd en de stam luistert ademloos naar de uren nieuws die de verhalenverteller brengt van andere stamgenoten op dagen afstand in het Amazonewoud, maar ook verhalen over de goden of over dromen en hallucinaties, en wat hij vertelt heeft waarheidsgehalte voor de luisteraars.

De ikfiguur heeft respect en bewondering voor Mascarita, maar schijnt hem ook niet te kunnen volgen, ondanks zijn bezoek aan de stam. Mario Vargas Llosa is een fantastisch sterke schrijver en dat bewijst hij hier opnieuw. Als een realistisch verhaal, met een voor hem weinig gebruikelijke ik-verteller, maar zoals gewoonlijk opgebouwd met precisie en vakmanschap, en de grote vragen van het leven stellend, zelfs in deze extreme context.

Mario Vargas Llosa - The Time Of The Hero (Faber & Faber, 1995) ****

In zijn debuutroman uit 1962, "The Time Of The Hero", vertelt Vargas Llosa het verhaal van een groep jongeren op de Leoncio Prado "kadettenschool" in Lima, Peru, ten tijde van de dictatuur. Net zoals in de meeste van zijn romans slaagt hij erin om een hele rits karakters neer te zetten die diepte hebben, volume en menselijkheid, in de zin dat ze onvolmaakt, laf, moedig of dom of slim zijn, en meestal dit alles tegelijk, wisselend van de ene situatie tot de andere.

Hij is genadeloos in zijn kritiek op het militair bestel en op de officieren en onderofficieren die de school leiden, en bij wie lafheid en misdadige verwaarlozing de vaste karaktertrekken zijn. Het gevolg hiervan is dat jongens zich gedragen als jongens, en zelf hun onderlingen macht gaan bepalen, door groepen te vormen, kwetsbare jongens te pesten, drank binnen te smokkelen, hun weinige bezit onder elkaar weg te pokeren met alle hieruit voortvloeiende vetes en verplichtingen, opschepperig bordeelbezoek en ontluikende liefdes. Tot één van de jongens doodgeschoten wordt tijdens een oefening. Net zoals in zijn latere romans is Vargas Llosa een meester in het dooreenrijgen van verschillende vertelperspectieven, en zo worden ook de brutaalste jongeren menselijk, met hun angsten, hun familiale omstandigheden, hun overlevingsdrang.

De publicatie van het boek was door zijn realisme zodanig schokkend in die tijd, dat duizend exemplaren werden gekocht door de Leoncio Prado kadettenschool en publiek verbrand op het binnenplein.

Niet zijn beste roman, maar toch nog altijd een sterke aanrader.

Mario Vargas Llosa - Captain Pantoja And The Special Service (Faber & Faber, 1987) ****

Nog enkele romans te gaan voor ik Mario Vargas Llosa's oeuvre achter de ogen heb. "Captain Pantoja and the Secret Service" is een sterke aanrader. Het is een grotesk verhaal over de gedienstige en plichtsgetrouwe kapitein Pantoja die erin slaagt met militaire organisatie en precisie een legerbordeel op te richten in het Amazonegebied.

Het initiatief komt van de legertop zelf, na veelvuldige klachten dat de soldaten die maanden gelegerd zijn in de uithoeken van het land, ver van hun eigen liefjes en echtgenotes, de lokale vrouwen verkrachten, of op zijn minst lastigvallen. Om de reputatie van het leger veilig te stellen, komt de legertop tot het geniale idee om een bordeel op te richten, maar dan onofficieel natuurlijk. Kapitein Pantoja moet nu als burger door het leven, maar slaagt er binnen de kortste keren in om vrouwen te recruteren, soldatenbehoeften te analyseren, en een grandioos "dispatching"-systeem op te zetten zodat de capaciteit aan prostitués optimaal wordt aangewend.

Wanneer de andere militairen hier lucht van krijgen en ook hun recht opeisen om bediend te worden, valt het hele systeem in duigen in een fantastisch hypocriet spel van leugen, ontkenning, het ontlopen van verantwoordelijkheden en ondergeschikten met de vinger wijzen.

Zoals je van Vargas Llosa kan verwachten is ook deze roman een virtuose symphonie van verschillende stijlen, vertelperspectieven, inclusief de militaire verslaggeving over de gebeurtenissen alsook de kommentaren van de legertop bij de gebeurtenissen vanuit een door sigarenrook bezwangerd hoofdkwartier.

Om alles nog complexer te maken, loopt er ook nog een fanatieke broeder Francisco rond, die het volk van het amazonegebied tot een alternatief geloof brengt, vol van magie, devotie en het kruisigen van dieren - en uiteindelijk zelfs mensen - om tot verlossing te komen.

De rasverteller, satiricus, politicus en literair grootmeester op zijn best.

Mario Vargas Llosa - The Dream Of The Celt (Faber & Faber, 2012) ***

Mario Vargas Llosa heeft al eerder biografische romans geschreven, zoals zijn hommage aan schilder Paul Gauguin in "The Way To Paradise" of de Dominikaanse dictator Rafael Trujillo in "The Feast Of The Goat". In deze roman beschrijft hij het leven van Roger Casement. Casement was een mensenrechtenactivist die de uitbuiting van de lokale bevolking in Congo aankloeg onder Leopold II en later ook van de Indiaanse stammen in het Amazonegebied. Hij was een Ier die officieel als Brits consul werkte en ook de bevrijding van Ierland voor ogen had.

Om dat te bereiken, maakte hij een akkoord met de Duitsers tijdens de Eerste Wereldoorlog om het Iers verzet wapens te leveren zodat de opstand kon beginnen op het moment dat de Duitsers Groot-Brittannië aanvielen. Dit verraad kwam Casement duur te staan : hij eindigde aan de galg in 1916.

Vargas Llosa start zijn verhaal terwijl Casement in de cel wacht op zijn executie. Zijn leven wordt dan in drie grote brokken verteld : zijn wedervaren in Congo, in het Peruviaanse Amazonegebied en tenslotte  zijn akkoord met de Duitsers.

Het is het verhaal van een naïeve, mensvriendelijke jongen die samen met Stanley de beschaving naar Afrika denkt te brengen, maar al gauw geconfronteerd wordt met de absolute horror van wat mensen anderen kunnen aandoen. David Reybrouck was één van Vargas Llosa's bronnen over Belgisch Congo. Het relaas is vaak stuitend.

Zo ook het langere Peruviaanse deel, en een bladzijde uit de geschiedenis die al even zwart kleurt als Congo is voor België. Dit deel leest als een encyclopedie van menselijke wreedheid en psychopatische machtswellust annex geldhonger.

Casement is ook homoseksueel die nauwgezet verslag doet van zijn contacten met Afrikaanse en Indiaanse jongens. Die dagboeken werden nadien door de Britse regering publiek gemaakt om hem nog meer te discrediteren bij zijn katholieke Ierse aanhang. Vargas Llosa gaat ervan uit dat het dagboek echt is, maar de vaak zeer expliciete beschrijvingen eerder fantasie dan werkelijkheid, een standpunt dat historisch niet te achterhalen is.

De Casement die Vargas Llosa portretteert ligt ook vaak in de knoei met zichzelf, en ook met zijn geloofsovertuigingen, en hoewel geen katholiek, krijgt hij steeds meer sympathie voor de godsdienst van het volk dat hij wil bevrijden. De katholieke missionarissen waren zowat de enigen die enig medelijden toonden met de uitgebuite volkeren en ook hun stem durfden verheffen.

Ondanks dit breed basismateriaal vol historische, psychologische, morele diepgang en contrast, slaagt Vargas Llosa er amper in om spankracht in zijn verhaal te brengen, en hij blijft ver van de verbluffende manier waarop hij Trujillo en zijn omgeving tot leven riep in "The Feast Of The Goat".

Het verhaal verdrinkt in de eindeloze opsomming van feiten en gebeurtenissen en ontmoetingen die soms interessant zijn, maar uiteindelijk, en zeker in het Ierse deel, door hun irrelevantie voor de totaliteit van het verhaal eindeloos vertragen. De echte interne conflicten van Casement, zijn angsten en gevoelens, maar ook zijn verandering van politieke inzichten, zijn ommedraai van publieke held tot maatschappelijk verworpene worden zelden diepgaand of literair uitgedrukt, maar wel beschreven met de afstandelijkheid van een historisch verslag. Maar dat is het ook niet, daarvoor is het te persoonlijk gebracht, met te veel fictieve elementen, zoals de dialogen en de dagelijkse gebeurtenissen die wel verzonnen moeten zijn om de historische feiten aaneen te rijgen. Uiteindelijk heb je het een noch het ander.

Maar de beschrijvingen van de horror waartoe mensen in staat zijn, zullen wel lang blijven hangen.

Mario Vargas Llosa - Conversation In The Cathedral (Faber & Faber, 1974/1995) *****

Dus waarom lees je altijd romans van schrijvers die je al zoveel hebt gelezen? Wel, omdat ze goed zijn. Neem nu Mario Vargas Llosa. Zijn "Conversations In The Cathedral" dateert van 1974, een turf van 600 dichtbedrukte bladzijden, ongelooflijk moeilijk om lezen, maar tegelijk een niet te missen leeservaring.

De hoofdfiguur, Santiago Zavala, ontmoet Ambrosio, de vroegere chauffeur van zijn vader in café La Catedral. Tijdens een zware en dronken nacht brengen beide mannen elkaar op de hoogte van de ongekende aspecten van hun levenslopen die in elkaar verstrengeld zijn op politiek, financieel en menselijk vlak.

De plot verhaalt de opkomst van een militaire junta, na de aanstelling van Cayo Bermúdez als hoofd van de binnenlandse veiligheid, die door corruptie en afpersing het hele systeem naar zijn hand zet. In die wereld van de macht is iedereen, van de president over de generaals, de bedrijfsleiding en tot en met het huispersoneel en de hoertjes en de politie verweven in het net van financiële en andere verplichtingen. Bermúdez symboliseert dit soort macht en is eigenlijk de figuur rond wie alle anderen cirkelen.

Vargas Llosa's aanklacht tegen het systeem komt tot leven in de gewone mensen, die misbruikt en verpletterd worden, rechtstreeks of onrechtstreeks. Santiago Zavala probeert eerst via de ondergrondse communistische partij weerwerk te bieden aan het systeem, maar kiest al snel voor een positie als journalist, buiten het systeem en hij keert zich ook van zijn familie, geleid door zijn rijke vader, bedrijfsleider en verstrengeld in het spel van de macht.

Het geheel is wel geen zwart-wit tekening, maar een spel van schaduwen en onzekere standpunten, met de angsten van de personages die hun echte gevoelens en principes niet kunnen en durven uiten. Ook de mens als psychologisch wezen is onderdrukt, net zoals hij dat ook op democratisch, sociaal, en economisch vlak is.

Bovendien experimenteert Mario Vargas Llosa met vorm. Het eerste deel van de roman is in het begin praktisch onleesbaar, omdat drie dialogen, die plaatsvinden op verschillende tijdstippen, maar deels met dezelfde personages door elkaar geweven zijn zonder dat enige context wordt geschetst. Dit vraagt van de lezer een ongelooflijke inspanning om te ontrafelen wat er echt gaande is, net zoals beide hoofdfiguren, Santiago Zavala en Ambrosio, hun weg moeten vinden in het labyrint dat de werkelijkheid is geworden, en waarin iedereen verstoppertje speelt met iedereen, als een overlevingsstrategie.

Eenmaal je die leeservaring rijker bent, wordt de rest van het verhaal vlotter leesbaar, hoewel ook daar door kunstig spelen met tijd en perspectief, constante concentratie vereist is.

Dit is een echt grote Zuid-Amerikaanse roman, met tientallen personages die tot in het detail zijn uitgewerkt en elk hun eigen karakterontwikkeling hebben, met en plot en vele zijverhalen vol onverwachte wendingen, meesterlijk door elkaar verweven.

Een donker, zwaar boek, verschrikkelijk goed.

Mario Vargas Llosa - Death In The Andes (Faber And Faber, 1996) ****

Toegegeven, ik ben een echte fan van Mario Vargas Llosa, maar dat betekent niet dat ik alle elf romans die ik van hem las, ook schitterend vond. Zijn biografie van Gauguin ("The Way To Paradise") kan gerust genegeerd worden, maar "The War Of The End Of The World" en "The Feast Of The Goat" zijn absolute aanraders. Dit boek beschrijft het leven van enkele Peruaanse soldaten die in een dorp in de Andes een moordzaak moeten onderzoeken, maar ondertussen verwikkeld worden in de complexiteit van de lokale samenleving, de dreiging van Sendero Luminoso guerilla's die in de bergen verscholen zijn en de arbeiders van de vlakbij gelegen mijn.

Vargas Llosa beschrijft, net zoals in zijn vorige romans "The Real Life of Alejandro Mayta" en "Who Killed Palomino Molero?", het leven van de doorsnee Peruaan, maar dan gevat in een krachtige plot, sterk gedoseerd, hard bij momenten, wreed soms ook, maar ook met veel liefde voor de personages en de samenleving die hij oproept. Maar naast dit alles is hij natuurlijk een geboren verteller, die je weet te pakken van bij het begin en je niet meer loslaat.

Mario Vargas Llosa - In Praise Of The Stepmother (Faber & Faber, 1990) ***

Een onwaarschijnlijk verhaal dat Mario Vargas Llosa met zijn gekend talent en eruditie tot een goed eind weet te brengen. Don Rigoberto, een kunstliefhebber en hedonist, is net hertrouwd met de mooie Lucrecia, en hun hele bestaan is gericht op fysiek genot. Maar de appel valt niet ver van de boom. De sexuele drang ontwaakt ook bij Alfonso, zijn zoontje, onschuldig en van onbepaalde leeftijd, en wie anders dan zijn stiefmoeder wordt het object van zijn liefde, of noem het eerder "verlangen". Vargas Llosa brengt dit verhaal met een ongekend gevoel van tempo, traag opbouwend, zijsprongen makend door erotische verhalen te verzinnen bij de grote (al dan niet erotische) schilderijen uit de geschiedenis, van Titiaan tot Francis Bacon.

Vargas Llosa gaat geen taboe uit de weg, en dat hebben we natuurlijk graag. Gelukkig wordt het nooit vunzig. Een literaire spielerei.

Mario Vargas Llosa - The Bad Girl (Farrar, Strauss and Giroux, 2007) ****

Mario Vargas Llosa is zonder enige twijfel één van de grootste schrijvers van het moment. De Peruviaan heeft al enkele schitterende romans op zijn naam staan, waarvan "The War Of The End Of The World" en "The Feast Of The Goat" absolute aanraders zijn. Vargas Llosa is een post-modern schrijver die vaak stijlen vermengt, of er zelfs mee experimenteert (zoals zijn volledig in de jij-persoon geschreven homage aan Gauguin). In "The Bad Girl" grijpt hij qua stijl terug naar de roman van de 19e eeuw, met verwijzingen naar zowel Flaubert, Hugo als de grote Russen. Het boek beschrijft lineair-chronologisch het verhaal van een jonge Peruviaan die verliefd wordt op een jonge Chileense. Hij is "the good boy" en zij is "the bad girl", een hedendaagse Madame Bovary. Zijn enige betrachting is om in Parijs te wonen, wat hem ook lukt. Zij is veel ambitieuzer en wil rijk zijn en vrij. Hun relatie jo-joot doorheen hun leven, van even samen naar weer weg van elkaar, omdat zij één van de meest onvoorspelbare figuren is die ooit in een roman zijn opgetreden : ze is sympathiek en aantrekkelijk, maar tegelijk ook weerzinwekkend en verachtelijk. En Vargas Llosa slaagt ook hier om een karakter op papier te zetten zoals alleen zijn 19e eeuwse voorbeelden het konden. De lineaire verteltrant, maar ook het bijna klinisch beschrijven van de gebeurtenissen typeren volledig de ingesteldheid van de wat saaie ik-figuur, die misschien wel goed is, maar een waarschijnlijk even monotoon als voorspelbaar bestaan leidt. "The bad girl" daarentegen leeft met een duidelijk doel voor ogen, en met één methode : de rijke man vinden, maar ze rijdt zichzelf gewoon vast, de keerzijde van de rijkdom is het opgeven van vrijheid en persoonlijke keuzemogelijkheden. En Vargas Llosa brengt dit alles op meesterlijke manier : om het ik-personage nog meer kleurloosheid te geven, geeft hij hem een job als vertaler en tolk - iemand die niets te vertellen heeft, tenzij doorgeven van wat anderen zeggen. Of zoals één van zijn collega's het formuleert "Like our profession as interpreters, another way of always being a foreigner, of being present without being present, of existing but not existing". Het boek gaat over liefde in zijn meest extreme vormen, van onvoorwaardelijke liefde, tot onuitbare liefde, tot onderworpenheid ("I don't know if what I feel for Fukuda is love. But never in my live have I depended so much on anyone the way I depend on him. The truth is he can do whatever he wants with me"). Maar het verhaal gaat nog verder dan dit, het gaat ook om globalisering, het ontvluchten van armoede en het ook willen maken in deze wereld, de keuze tussen rationaliteit en zekerheid tegenover emotionaliteit en irrationaliteit, zoekend naar individuele oplossingen, nippend aan structurele mogelijkheden zoals politiek en internationale organisaties en guerilla en heropbouw. Vargas Llosa is een meester in het verweven van de vele lagen. En ja, het is ook een moderne roman. De seks is onverbloemd weergegeven, in alle details, onbeschroomd, maar niet puberachtig zoals bij Houlebecq.

Een zeer aangrijpend verhaal. Meer dan eens had ik de krop in de keel. Een prachtig personage, die bad girl, de "niña mala", en het geheel steekt meer dan vernuftig in elkaar, ondanks de wat oubollige vertelstijl, maar die is uitermate functioneel in deze roman. Niet zijn beste, maar wel de moeite.

Mijn TOP 20 van de beste fictie

Hier is het lijstje van de boeken die mij het sterkst gepakt hebben.

1. Thomas Pynchon - Gravity's Rainbow
2. George Perec - Het Leven Een Gebruiksaanwijzing
3. Martin Amis - The Information
4. Gabriel Garcia Marquez - Chronicle Of A Death Foretold
5. Mario Vargas Llosa - The War Of The End Of The World
6. Haruki Murakami - The Wind-Up Bird Chronicle
7. Milan Kundera - The Unbearable Lightness Of Being
8. Salman Rushdie - Midnight's Children
9. Dave Eggers - You Shall Know Our Velocity
10. Truman Capote - In Cold Blood
11. Elias Canetti - Auto Da Fe
12. J.M. Coetzee - The Lifes And Times Of Michael K.
13. Mordechai Richler - The Apprenticeship Of Duddy Kravitz
14. Philip Roth - American Pastoral
15. Saul Bellow - Humboldt's Gift
16. Mario Vargas Llosa - The Feast Of The Goat
17. Yorgi Yatromanolakis - The History Of A Vendetta
18. Gabriel Garcia Marquez - Love In Times Of Cholera
19. Milan Kundera - Ignorance
20. Milorad Pavic - Het Chazaars Woordenboek

Misschien denk ik er volgend jaar anders over, maar zo ziet die lijst er vandaag uit, zonder bepaalde rangorde.