Julie Otsuka, een Amerikaanse schrijfster van Japanse origine, beschrijft in deze beklijvende roman de tocht van Japanse vrouwen (maagden), naar de Verenigde Staten, waar ze zouden kennismaken met hun echtgenoten, Japanse mannen die al eerder om economische redenen een nieuwe toekomst hadden gevonden.
De vrouwen komen in situaties terecht die ze niet hadden verwacht, hun dromen verkoelen al snel, hun veelvoudige taken meer dan ze in Japan hadden verwacht, het leven harder en meedogenlozer dan vermoed, zonder enig uitzicht om ooit terug te keren, sommigen zelfs hun kinderen achterlatend. De vrouwen werken, worden misbruikt, maar soms ook gewaardeerd, en sommigen slagen erin een echte volwaardige plaats te vinden in de Amerikaanse samenleving, tot ze dan bij het begin van de Tweede Wereldoorlog allen worden verplaatst naar gevangenenkampen in het binnenland, uit vrees voor sabotage van binnen de landsgrenzen.
Dit verhaal is op zich niet nieuw, maar de manier waarop Otsuka het vertelt, vanuit een collectief "wij", geschreven vanuit het gemeenschappelijk lot van al deze vrouwen, met hun eigen dromen, verlangens, frustraties, levenslopen, mogelijkheden, verzet, ... en dan niet met naam en toenaam, maar als een hypnotiserend relaas van al deze vrouwen, verbonden door hetzelfde lot, dezelfde oorsprong, dezelfde uitzichtloosheid. Het ritme wordt dan nog versterkt door zich herhalende zinstructuren en door telkens dezelfde bepaling in het begin van de zin te plaatsen :
"On the boat we had no idea we would dream of our daughter every night until the day that we died, and that in our dreams she would always be three and as she was when we last saw her: a tiny figure in a dark red kimono squatting at the edge of a puddle, utterly entranced by the sight of a dead floating bee"
"On the boat we ate the same food every day and every day we breathed the same stale air. We sang the same songs and laughed at the same jokes and in the morning, when the weather was mild, we climbed up out of the cramped quarters of the hold and strolled the deck in our wooden sandals and light summer kimonos, stopping, now and then, to gaze out at the same endless blue sea".
Een roman om in één adem uit te lezen. En om van te genieten bij elke zin. Dus neem toch maar de tijd.
No comments:
Post a Comment