Littín keerde terug vermomd als Urugayaanse zakenman, onherkenbaar zelfs voor zijn vrienden, en dit met drie cameraploegen uit verschillende Europese landen die los van elkaar documentaires maakten in Chili. In werkelijkheid was hun bezoek door Littín georkestreerd en maakten ze ook een documentaire over de dictatuur van Pinochet, geregiseerd door de balling.
García Márquez heeft uit bewondering voor Littín zijn hele relaas gedaan, van het prille concept tot zijn terugkeer. Als lezer word je snel gefascineerd door het ongelooflijke risico dat de regisseur nam om zijn film te maken. De gekende donkere bladzijde in de geschiedenis van Chili is genoeg gekend, maar García Márquez geeft die toch een ietwat ander perspectief door zijn persoonlijk verslag. Dit laatste is tegelijk ook de grootste stijlfout. Het verhaal is in de ik-persoon verteld, als gezien door de ogen van Littín, maar de schrijver,García Márquez, heeft een immense bewondering voor de moed van deze ik-persoon. Het gevolg hiervan is een nogal opschepperige toon, en een verhaal dat meer te maken heeft met de regisseur zelf, zijn visie, zijn lef, zijn handigheid ... dan met het leven van de Chilenen die leven onder het juk van Pinochet.
Wie de non-fictie van García Márquez echt wil smaken, leest best "News Of A Kidnapping", dat een absoluut meesterwerk is. "Clandestine In Chile" komt nooit in de buurt.
No comments:
Post a Comment