Lisa Huissoon - Alle Mensen Die Ik Ken (Arbeiderspers, 2020) ***

 In haar debuutroman werkt schrijfster Lisa Huissoon obsessioneel-compulsief door de namen van alle mensen die ze kent, zoals de titel doet vermoeden. Een inventaris van namen met telkens een feitelijke duiding: een docent, een vakantievriend, een familielid. Een psycholoog zou dit oplijsten wijten aan een drang om controle te krijgen op een chaotische omgeving, en haar boek ligt dan ook in de lijn van de lijstjes van de Franse schrijver George Pérec. 

Jammer genoeg heeft Huissoon niet de energie van een Pérec om dit ook tot in het waanzinnige door te trekken. Slechts enkele van de meer dan tweeduizend namen krijgen enige tekst ter verduidelijking. Als je alle teksten optelt, kom je waarschijnlijk slechts tot een boekje van twintig bladzijden. 

Wat ze over die mensen vertelt is vaak anecdotisch of zelfs nog minder: een visuele herinnering van iets in de marge van een ontmoeting, een minuscuul detail dat een relatie typeert, een onverwacht perspectief, of zelfs iets totaal irrelevants. 

Ze schrijft goed, heel goed zelfs. Vlot, creatief, verrassend. 

Het had wat meer mogen zijn.