Yoram Kaniuk - Adam Resurrected (Atlantic Books, 1971) **

Aangeprezen als een meesterwerk van de moderne Israëlische literatuur, waren mijn verwachtingen waarschijnlijk te hoog. Kaniuk creëert een moderne nachtmerrie verteld vanuit het perspectief van een geestesgestoorde in een instelling ergens in de Israëlische woestijn bij de Dode Zee. Het verhaal leest ook als een nachtmerrie, als een leven in absolute onzekerheid van identiteit en zonder enige vastheid in de omgeving, en als er dan houvast is, dan blijkt die erg wankel en onzeker.

De hoofdfiguur, Adam Stein, wordt ook verafgood door de andere patiënten, en hij is ook intelligent genoeg om bevriend te zijn met de hoofdpsychiater, of is dit alles slechts verbeelding?

En inderdaad, de lijnen tussen realiteit en verbeelding, tussen droom en nachtmerrie en waanzin zijn compleet vervaagd, tussen liefde en misprijzen en misbruik.

Kaniuk kan dan misschien vernieuwend zijn in de uitdrukking van de waanzin, maar het is harde lektuur, vooral dan omdat Kaniuks fantasie (of is het die van Stein?) echt elke richting uitkan, als een eindeloze stroom woorden en beelden die zinloos en futiel zijn. Het recept werkt bij het begin, maar na verloop van tijd wordt het allemaal zo saai als koude pap, omdat alles zich eindeloos blijft herhalen, zonder enige spankracht, en uiteraard is geen enkel personage aantrekkelijk of zelfs inleefbaar, waardoor je als lezer van op afstand zit toe te kijken, zonder dat je pakt.

Philippe Claudel - Jean-Bark (Stock, 2013) ***

Claudel geeft een lange afscheidsrede bij het overlijden van zijn uitgever, Jean-Marc Robert, die als koosnaampje "Jean-Bark" had, een woordspeling op "j'embarque". Een mooie hommage van het soort dat iedereen zich zou kunnen wensen. Claudel schrijft fijn, vol droefnis en tegelijk geestig, terugkijkend op de goede momenten en op de moeilijke momenten waarop vriendschap echt telt.

S. C. Gwynne - Empire Of The Summer Moon (Simon & Shuster, 2010)

Omdat Philip Meyer in "The Son" een beeld geeft van de Comanches dat tegelijk tolerant is en ontzettend wreed, heb ik dit boek gekocht om een en ander beter te kunnen duiden. S. C. Gwynne vertelt over de geschiedenis van de Comanches voor zover er bronnenmateriaal over te vinden is. Het boek is opgebouwd rond de figuren van Cynthia Ann Parker die op jonge leeftijd door de Comanches wordt ontvoerd en daar ook opgroeit en daar ook wil blijven, tot groot ongeloof van haar familie die haar na jaren terugvindt, en van haar zoon Quanah Parker, een intelligent strateeg en uiteindelijk leider van de Comanches bij hun finale overgave.

Het verhaal bevestigt wat Meyer in zijn roman verwerkt. De Comanches waren een echt paardenvolk, de enige overigens die al rijdend vochten, en die effectief hangend aan de zijkant van hun paard hun pijlen afschoten, met onwaarschijnlijke snelheid en precisie. Op de tijd dat een blanke zijn geweer opnieuw kon laden - uiteraard voor het repeteergeweer uitgevonden werd - kon een Comanche zestien pijlen afschieten. Het uithoudingsvermogen van hun mustangs en van de ruiters was indrukwekkend en de afstanden die ze konden afleggen per dag evenzeer. De comanches maakten raids in Mexico, waar ze dorpen aanvielen, buit maakten, paarden stalen en terugkeerden enkele honderden mijl naar het noorden, in de eindeloze steppes van de Llano Estacado, een plek waar iedereen buiten de Comanches zelf onherroepelijk in verloren liep. Gwynne maakt er echter geen heldenverhaal van. Ze waren inderdaad wreed, en het uitmoorden van andere stammen, het folteren van gevangenen voor het plezier van het folteren worden in het boek in geuren en kleuren beschreven, net zoals de obligate verkrachtingen van vrouwen die niet tot hun stam behoorden.

Tegelijk is het tragisch. De stam had een oppervlakte zo groot als Frankrijk, waar ze als nomadenvolk de bizons volgden op hun trektochten doorheen de seizoenen, ruwweg van Texas, New Mexico tot Colorado en Kansas.

Dan kwamen de "settlers", religieuze fanatici vaak die in gods opdracht naar het westen trokken, en die er ook vanuit gingen dat slachtoffers in hun eigen gezin (vermoord, verkracht, ontvoerd) de tol was die ze moesten betalen om hun missie te voltrekken, en zo was het ook in het gezin Parker. Eerst de vernietiging van de bizonpopulatie, dan de nieuwe ziekten die ravages aanrichtten en vervolgens de stelselmatige vernietiging van de indianen zelf leidde tot het vandaag gekende droeve resultaat. Van absolute vrijheid en het leven van de natuur en eindeloze horizons verbannen worden naar reservaten waar geen onafhankelijk bestaan mogelijk is.

Verhelderend en sterk gedocumenteerd.

Philip Meyer - The Son (Ecco, 2013) *****

Meyers "American Rust" was een revelatie, en met "The Son" gaat hij op dezelfde weg verder. De verschillende personages vertellen het gebeuren vanuit hun eigen perspectief, en zoals bij "American Rust" zijn die personages echt van vlees en bloed, met hun kwaliteiten en gebreken, overtuigingen en angsten. Ook nu is de roman perfect uitgebalanceerd, zowel op het vlak van de structuur, als in de verhouding tussen handeling en beschouwing.

Het verhaal draait om vijf generaties van een Amerikaans gezin uit Dallas, waarvan het oudste hoofdpersonage, Eli, door de Comanches werd ontvoerd op jonge leeftijd en daar opgroeide. De tweede verteller is Jeanne Anne McCullough, de kleindochter van Eli en erfgename van een olie-imperium van de vroegere veehouders. Het derde vertelperspectief is dat van Peter McCullough, de zoon van Eli, wiens dagboek een afrekening inhoudt met zijn vader en met de barbaarse afslachting van hun Mexicaanse buren.

Ondanks het verschil tussen de drie hoofdpersonages, zijn ze alle drie onderhevig aan dezelfde evoluties van onmacht naar macht en terug naar machteloosheid, van deel uitmaken van een groep en er toch ook een buitenbeentje in zijn, van onmetelijke eenzaamheid en droefheid.

Meyer schrijft als de beste, met een elegante stijl en met een verbluffende authenticiteit en diepgang. Het is onmogelijk om je niet in te leven in de verschillende personages, hoezeer ze elkaar ook haten of misprijzen.

Voor wie mocht twijfelen : dit is geen indianenverhaal, maar wel de geschiedenis van de Verenigde Staten van de voorbije twee eeuwen, in al zijn glorie en schijnheiligheid, zijn wijdse landschappen en diepe oliebronnen, van meedogenloze wreedheid en menselijke affectie. Meyer toont ons alle ethische en menselijke morele dilemma's maar kiest geen kant. Zijn focus is op de mens die keuzes moet maken, willens nillens, en niet altijd uitkomt waar hij of zij verwacht uit te komen.

Uiteindelijk blijft enkel de vraag over waarom elke generatie zo vol egoïsme en destructieve gevoelens blijft.

"We dynamited the tipis and shot the Indians down as they ran. A magnificent brave, his only weapon a patch knife, charged singing his death chant. A blind man fired a musket and his daughter ran forward, knowing the gun was empty; she swung it toward us and we shot her down as well. It was the last of a nation, squaws and cripples and old men, our guns so hot they fired of their own will, our squarecloths wrapped the fore-grips and still every hand was branded. When the people were finished we killed every dog and horse. I took the chief's bladder for a tobacco pouch; it was tanned and embroidered with beads. In his shield, stuffed between the layers, was Gibbon's Decline and Fall of the Roman Empire".

Een absolute aanrader!

Don DeLillo - The Angel Esmeralda (Scribner, 2013) ****

"The Angel Esmeralda" is een bundel met negen kortverhalen die DeLillo schreef in de laatste dertig jaar, en waarom sommige ervan nu pas worden gepubliceerd is me een raadsel. DeLillo is een briljant stilist, een verteller van het gewone, van de drijfveren van mensen, en dit in de context van het wereldgebeuren.

In "Creation" worden twee mensen in elkaars armen gedwongen door het bureaucratisch gestuntel van een lokale luchtvaartmaatschappij in de Caraïben. In "The Runner" wordt een jongetje gekidnapt in een park, maar het geheel wordt verteld en geïnterpreteerd vanuit het perspectief van een jogger. "The Angel Esmeralda" brengt het verhaal van nonnen die jonge krakers en drugsverslaafden proberen te ondersteunen, en uit die gore context ontstaat het plotse bijgeloof in de verschijning van een engel. In "Baader-Meinhof" komen twee museumbezoekers met elkaar in contact tijdens een tentoonstelling van schilderijen van de dode leden van de RAF. In "Hammer & Sickle" krijgen we een beeld van superfraudeurs in hun gevangenis, de witteboordcriminelen die mee de economische recessie van 2008 veroorzaakten door eigenbelang voor maatschappelijk belang te stellen.

Vanuit de enge perspectieven van zijn personages creëert hij telkens een scherpe atmosfeer vol innerlijke strijd, verlangens, geknakte verwachtingen en ambiguïteit.

Knap geschreven.

Jonathan Littell - Les Bienveillantes (Folio, 2006) *****

"Les Bienveillantes" is een turf van 1400 bladzijden dicht gedrukte zinnen op dun bijbelpapier, de monumentale debuutroman van de Frans-Amerikaanse schrijver Jonathan Littell die hem meteen op het voorplan bracht van de hedendaagse literatuur.

Zijn onderwerp is de tweede wereldoorlog gezien en beschreven door de ogen van een SS-officier, en dit tot in het kleinste detail van zijn zielenroerselen, relaties en handelingen. Deze officier, Max Aue, vertelt het verhaal vanuit zijn veilige huidige job van vandaag, een kleine industrieel in Noord-Frankrijk, maar die tegelijk achtervolgd wordt - maar voor sommige zaken ook zonder gewetenswroeging - door zijn verleden als massamoordenaar en door zijn familiale context, een persoonlijke Griekse tragedie met alle Freudiaanse seksuele ziekelijke trekken die erbij horen.

Aue maakt als SS-officier deel uit van de tweede linie die na de opmars van de Wehrmacht in het oosten, de veroverde gebieden moet helpen organiseren en zuiveren. Als jurist moet hij toezien op de goede organisatie en documentatie van deze activiteiten. We trekken samen met hem naar Oekraïne, dan naar Stalingrad.

Gewond keert hij terug in Berlijn, van waaruit hij vervolgens mee moet instaan voor het aan de gang houden van de Duitse oorlogsindustrie, en moet tussenkomen in de belangenstrijd tussen de verantwoordelijken van de uitroeiingskampen en de verantwoordelijken voor de productie.

De beschreven gruwel is des te gruwelijker door de bureaucratische afstandelijkheid waarmee Aue en zijn collega's hun taak vervullen. De berekening van het aantal joden in de massagraven en hoe ze best worden neergeschoten om dit snel en efficiënt te kunnen doen, de berekening van de voedingswaarde die de joden in industriële productie-eenheden dagelijks mochten eten, de interne discussies hierover onder de verschillende afdelingen van de Duitse macht, zijn absoluut weerzinwekkend door de koude afstandelijkheid tegenover het onderwerp van gesprek.

Net zoals zijn hoofdpersonage, is Littell ook de grote documenteerder en archivaris van het gebeuren : hij beschrijft alle gebeurtenissen die elkaar vrij snel opvolgen tot in het kleinste relevante detail, met een verbluffende grondigheid en diepgang die paradoxaal genoeg het ritme alleen maar opvoeren. Van de honderden personages wordt telkens de afdeling, de graad en hun activiteit vermeld, en al die verschillende karakters hebben niet alleen tegenstrijdige interne politieke belangen, maar ook persoonlijke sympathieën en verbonden en vijandschappen en dit alles tegen een achtergrond van historische feiten en wetenswaardigheden die het verhaal bijna vierdimensonaal maken.

En geen van deze personages zijn echte stereotypen, een valkuil die Littell schitterend vermeden heeft, niet alleen voor de hoofdpersonages maar zeker ook voor alle nevenkarakters, die allen aannemelijk zijn, menselijk, met hun grote en kleine kanten, met overtuigingen en twijfels. Dat Littell het aangedurfd heeft om het politiek weinig correcte perspectief van de "slechte Duitser" genomen te hebben, en de horror van de holocaust juist door de menselijkheid van Aue, ver voorbij elke stereotypering brengt, strekt hem nog meer tot eer, want het blijft alles bij elkaar een ongelooflijke evenwichtsoefening boven een gapende morele afgrond.

Het resultaat is echter verbluffend.

Net zoals Pynchon's "Gravity's Rainbow" en Roberto Bolaño's "2666" is deze roman excessief en verpletterend en genereus in zijn compromisloos opbouwen van een hele wereld, een heel universum dat alle aandacht opslorpt en dat voor de lezer ook onontkoombaar wordt. Er is als lezer geen ontsnappen aan, eenmaal je eraan begint.

Verplichte lektuur.

Tommy Wieringa - Dit Zijn De Namen (De Bezige Bij, 2013) ***

Ik had me voorgenomen om geen Nederlandse literatuur meer te lezen, tenzij van Jeroen Brouwers dan, maar om toch open te blijven staan voor mogelijke meesterwerken. Het hoerageroep rond Tommy Wieringa's "Dit Zijn De Namen", samen met het lovende juryrapport voor de Libris literatuurprijs, de publieksprijs voor de Gouden Uil, en de unaniem lovende kritieken in de pers deden me dan toch zwichten. En dan denk je, eindelijk iets uit eigen contreien dat de bleke middelmaat zal overstijgen, maar de realiteit is altijd lichtjes ontnuchterend. Lichtjes, want Wieringa's roman is niet slecht. 

Er zijn twee verhaallijnen die elkaar doorkruisen : een groepje vluchtelingen emigreert naar het "beloofde" land, en in hun doorkruisen van Oost-Europese steppes gaan ze van de ene ontbering naar de andere, en in de andere verhaallijn ontmoeten we een politie-inspecteur, Pontus Beg die zijn joodse roots ontdekt en een nieuwe identiteit zoekt in dat geloof. Uiteraard belanden de vluchtelingen uiteindelijk in het stadje waar Beg actief is en komen beide verhalen samen.

De thematiek en de structuur van het boek zijn sterk, zoals ook de beschrijving van de ontbering bij de vluchtelingen. Waar het een beetje mangelt is in de vanzelfsprekendheid waarmee dit alles gebeurt, de echte diepe gevoelens van de personages worden nergens echt uitgewerkt en uitgediept, of zeker niet sterk genoeg om echt mee te voelen met de personages, om onder hun huid te kruipen en echt mee te leven. Beg wordt jood alsof het een rationele keuze is die niets met geloof te maken heeft, de vluchtelingen creëren door de omstandigheden een vorm van bijgeloof of misschien zelfs een nieuw geloof, maar ook dit is eerder schetsmatig beschreven, alsof geen van de betrokkenen zich hier ook maar vragen bij stelt. 

Ook het personage van Beg is vreemd, hij heeft Confucius en Lao Tze gelezen, maar is even gewelddadig als corrupt, hij stelt zich vragen bij het leven maar aarzelt niet om zonder morele waarden te leven, of toch? De vrouwen zijn ook alle stereotiep afgebeeld : de hoer, de moeder, de vrouw ... Wieringa blijft steken in concepten, en slaagt er onvoldoende in om zijn personages persoonlijkheid te geven, om hen interessant of intrigerend te maken. 

Er wordt heel wat fysieke pijn geleden, maar de psychologie van de personages blijft oppervlakkig, alsof ze zelf niet worstelen met interne verscheurdheid of psychische pijn lijden. 

En voor een boek dat "het geloof" als thema heeft, is de benadering ook zeer oppervlakkig en eendimensionaal. Ook de schrijfstijl is vlak en beschrijvend, zonder karakter of "stem". Het eindresultaat is een middelmatige roman, die enkel een schouderophalende "tja" oproept, niet goed en niet slecht, en waar ging al die heisa eigenlijk over? 

Adam Johnson - The Orphan Master's Son (Black Swan, 2013) ***½

De roman speelt zich af in Noord-Korea, de communistisch fascistische dictatuur, met strafkampen waar niet enkel daders, maar ook de familie van daders de hongerdood sterven, waar stervenden leeg worden gebloed om plasma te hebben voor levenden, waar de leven honger leiden en elk minimaal comfort moeten missen, waar de hoofdstad enkel toegankelijk is voor wie een pasje bezit, waar luidsprekers verscheidene malen per dag uitschreeuwen wat de mensen moeten weten over hun goddelijke leider, over de nieuwe machinaties van de Verenigde Staten om hun paradijs omver te werpen, waar vrouwen aan mannen worden gekoppeld omdat de staat het zo beslist, waar apparatsjiks met hoge rang zelf hun vrouw mogen kiezen uit een aanbod van schoonheden, waar apparatsjiks dagelijks met de daver op het lijf door het leven gaan uit vrees voor een diepe val in ongenade, waar alle menselijkheid uit de samenleving geperst is, waar elk leefbaarheid verdwenen is, en waar de schijn wordt hoog gehouden dat dit de ideale maatschappij is.

In die samenleving baant Pak Jun Do zich een weg, als wees, als scheepsmaat, als nachtelijke kung fu geheim operator, als spion, als vervangingsechtgenoot van een in ongenade gevallen bons, als getrouwe van de Grote Leider zelve, die in de laatste hoodstukken zelf een prominente rol in het verhaal speelt.

Het verhaal is goed geschreven, bloedstollend van de wreedheid en meedogenloosheid, boeiend, met wisselende vertelperspectieven, inclusief hoofdstukken waarin de stem van het regime door de luidsprekers blaat en als een soort Grieks koor commentaar geeft bij de verhaallijn.

Maar tegelijk is het verhaal net iets té Hollywood-achtig, iets té Amerikaans, met een individu dat niet alleen van alle markten thuis is en de vreselijkste situaties overleeft, maar bovendien nog het regime verslaat - niets structureels echter, enkel persoonlijk - om voor zijn eigen waarden te kunnen opkomen, en zichzelf ook opoffert voor die waarden.

Het eindresultaat is dus gemengd - een mengeling van absolute horror en kolder, maar ik vrees zonder dat de auteur die kolder zo bedoeld heeft. En toch is dit boek meer dan het lezen waard.

Ross MacDonald - The Underground Man (Penguin Modern Classics, 1971) **

Een tussendoortje. Politieroman. Begint goed, en wordt dan een ongelooflijke wirwar van relaties tussen alle personages die blijkbaar allemaal andere relaties hebben gehad in het verleden dan ze vandaag met elkaar hadden. Rap uitgelezen. In de categorie van politieromans in de middelmaat, denk ik.

Roberto Bolaño - The Insufferable Gaucho (New Directions, 2010) ****

Het is een beetje droevig. Dit was de enige proza-publicatie van Bolaño die nog ontbrak op mijn lijstje. Nu heb ik al zijn romans gelezen. Het droevige is dat er geen meer komen.

Maar "The Insufferable Gaucho" is het lezen waard, hoewel niet essentieel. Het titelverhaal gaat over een rijke advocaat die na een economische recessie naar het platteland gaat om te leven op zijn boerderij, en waar hij al evenmin past als in Buenos Aires. "Police Rat" wordte een politieverhaal gebracht vanuit het perspectief van een rat die politie-inspecteur is in de riolen, en waar een aantal bizarre moorden op ratten moeten worden opgelost.

Maar het grootste genot zijn Bolaño's essays op het eind van het boek : "Literature + Illness = Illness", of hoe schrijven de ziekte niet oplost, er geen zak aan verandert.

Aangrijpende tekstjes, zelfrelativerend en geestig, maar vooral aangrijpend.

"Needless to say, the consultation had not been reassuring, at all; the news my doctor had for me was unequivocally bad. I felt - I don't know - not exactly dizzy, which would have been understandable after all, but more as if everyone else had been stricken with dizziness, while I was the only one keeping reasonably calm and standing up straight, more or less. I had the impression that they were crawling on all fours, while I was upright or seated with my legs crossed, which to all intents and purposes is as good as standing or waling or maintaining a vertical position. I wouldn't, however, go so far as to say that I felt well, because it's one thing to remain upright while everyone else is on their hands and knees, and another thing entirely to watch, with a feeling I shall, for want of a better word, call tenderness or curiosity or morbid curiosity, while those around you are suddenly reduced, one and all, to crawling".

Of wat verder :

"When people are about to die, all they want to do is fuck. People in jails and hospitals, all they want to do is fuck. The helpless, the impotent, the castrated, all they want to do is fuck. The seriously injured, the suicidal, the impenitent disciples of Heidegger. Even Wittgenstein, the greatest philosopher of the twentieth century, all he wanted to do was fuck. Even the dead, I read somewhere, all they want to do is fuck. Sad to say and hard to admit, but that's the way it is".

Het concept van essay werd duidelijk geherdefinieerd door Bolaño tot een emotionele uitbarsting van woede en tederheid.

Zijn reflecties op Mallarmé en Baudelaire alleen zijn de aanschaf van dit boekje al waard.

Of nog deze over Kafka :

"Illness And Kafka

Elias Canetti, in his book on the twentieth century's greatest writer, says that Kafka understood that the dice had been rolled and that nothing could come between him and writing the day he spat blood for the first time. What do I mean when I say that nothing could come between him and his writing? To be honest, I don't really know. I guess I mean that Kafka understood that travel, sex, and books are paths that lead nowhere except to the loss of the self, and yet they must be followed and the self must be lost, in order to find it again, or to find something, whatever it may be - a book, an expression, a misplaced object - in order to find anything at all, a method, perhaps, and, with a bit of luck, the new, which has been there all along".

Om het cynisch te zeggen : Bolaño's leverziekte heeft hem ertoe aangezet om als een bezetene romans te beginnen schrijven, om zijn kinderen Lautaro en Alexandra iets te kunnen nalaten, niet de woorden van zijn poëzie, maar wel de centen van nog te verschijnen romans. Als iemand kan schrijven over de macht van ziekte, over ziekte en schrijven, dan is hij het wel.

En alles wat hij heeft geschreven, is het lezen meer dan waard, zegt een onvoorwaardelijke fan.

J.M. Coetzee - The Childhood Of Jesus (Harvill Secker, 2013) ****

Coetzee blijft verbazen. Ook met "The Childhood Of Jesus", een roman waarin Jezus niet aan bod komt, laten we dat meteen duidelijk maken, maar waarin een jongetje van vijf (David) samen met een oudere man (Simon) met de boot aankomt in een land waar iedereen welwillend is, openlijk begaan met hun welzijn, maar dat mank loopt van de onduidelijkheden en kafkaiaanse bureaucratie.

De wereld waarin ze terechtkomen is irreëel, een soort beloofde land, waarin alles gratis is, waarin arbeiders filosoferen en studeren in de avondschool, waar iedereen gratis eet in gemeenschappelijke cafetaria's, waar vreemdelingen worden opgevangen, maar waar op het eerste zicht een monotone droefheid heerst, en weinig levensvreugde. Toch is alles ook bevreemdend en irrationeel, zelfs door een teveel aan logica (maar soms ook door een gebrek eraan). De normale zaken van het leven worden in vraag gesteld, en de bijna natuurlijke gang van zaken onmogelijk gemaakt door een overdaad aan rationalisering.

Om enkele voorbeelden te geven over seks :

"Between a man and a woman' he says at last, 'there sometimes springs up a natural attraction, unforeseen, unpremeditated. The two find each other attractive or even, to use the other word, beautiful. The woman more beautiful than the man, usually. Why the one should follow from the other, the attraction and the desire to embrace from the beauty, is a mystery which I cannot explain except to say that being drawn to a woman is the only tribute that I, my physical self, know how to pay to the woman's beauty. I call it a tribute because I feel it to be an offering, not an insult'. 
He pauses. 'Go on', she says. 
'That's all I want to say'. 
'That is all. And as a tribute to me - an offering, not an insult - you want to grip me tight and push part of your body into me. As a tribute, you claim. I am baffled. To me the whole business seems absurd - absurd for you to want to perform, and absurd for me to permit".

Wanneer hij dan uiteindelijk overweegt naar een bordeel te gaan, en hier met één van zijn nieuwe collega havenarbeiders over spreekt, die ook 's avonds filosofie studeert :

'Don't you and your friends use them? What do you do about - what shall I call them? - physical urges? 
'Physical urges? Urges of the body? We were disussing those in class. Would you like to hear what conclusion we came to? 
'Please'
'We started by noting that the urges in question have no specific object. That is to say, it is not some particular woman towards whom they impel us but towards woman in the abstract, the womanly ideal. Thus when, in order to still the urge, we resort to a so-called recreation centre, we in fact traduce the urge. Why so? Because the manifestations of the ideal on offer at such places are inferior copies; and union with an inferior copy can only leave the searcher disappointed and saddened".

In deze vreemde wereld, wordt het jongetje toevertrouwd aan Inés, één van de eerste vrouwen die ze tegenkomen, en van wie Simon beweert dat ze Davids moeder is, en vreemd genoeg, aanvaard Inés deze gedachtegang, hoewel iedereen weet dat die onwaar is. David ontwikkelt zich als een superintelligent, vriendelijk maar nukkig kind, wiens manier van denken elke interactie met zijn omgeving, te beginnen met zijn leerkrachten, onmogelijk maakt. Om hem te helpen, willen de schoolinstanties hem naar een internaat zenden, waar hij beter begeleid zal worden. Om aan deze dwang te ontsnappen, vluchten Simon, David en Inés naar het noorden.

Er zijn geen andere woorden voor te vinden dan "bizar". De wereld, de mensen, de dialogen, de plot, de ontwikkeling van de plot, het einde. Het geheel is geniaal ineengeknutseld met een perfect evenwicht van filosofie en karakters en vertelling, samen met een schitterend gevoel voor tempo. Een boek dat zeker bijblijft en meteen aanzet tot herlezen, niet enkel om te proberen het verhaal beter te begrijpen, maar ook voor Coetzee's heerlijke stijl.

Russell Banks - Lost Memory Of Skin (Clerkenwell Press, 2013) ****

"The Kid" is verdoordeeld wegens seksuele omgang met een minderjarige en met een enkelband terug in de samenleving gebracht, verplicht op meer dan 2500 meter te wonen van scholen, sportcentra en andere plekken waar kinderen wonen. Hij belandt net als een aantal andere seksveroordeelden op een eiland dat een brug in Florida ondersteunt. Hun wereld is er één van verworpenen, van mannen die gruwelen van zichzelf en zeker van de anderen, met wie ze eigenlijk niets te maken willen hebben, maar veel keuze hebben ze niet. The Kid is een eenzaat, hoewel vergezeld van een volwassen iguana die Iggy heet. The Kid is eigenlijk meer een slachtoffer dan een dader, opgegroeid zonder vader, onder de twijfelachtige zorg van een promiscue moeder. En nu heeft hij geen enkele mogelijke toekomst meer.

"They give themselves or each other names that are not the names they're known by on the National Sex Offenders Registry. There's the Rabbit and Plato the Greek and Paco the biker-bodybuilder and P.C. the coach and Ginger and Froot Loop and probably by now Lawrence Somerset is no longer Lawrence Somerset, the Kid thinks and wonders what the creep is calling himself now that he's had a few days to ditch his old name.(...) There's something tainted about their old names, their real names, something shameful about them or at best embarrassing and controlling so that a new name like Kid or Paco or Ginger or even a weird name like Froot Loop can be liberating in a small way".

De dagelijkse leegheid wordt doorbroken door een professor sociologie, een specialist in daklozen, die nu de kleine gemeenschap wil gebruiken als deel van zijn onderzoek, en vanuit dat perspectief de Kid wil ondervragen.

Ondanks de marginaliteit en de sociale context van het onderwerp, slaagt Banks erin een ongelooflijk sterke en authentieke stem te geven aan zijn hoofdfiguur, wiens gedachten en gevoelens perfect zijn weergegeven in de stijl en toon die Banks gebruikt.

"The Kid tries convincing the Professor that it's a dumb idea to try to get his neighbors to meet together but the professor doesn't listen which the Kid has decided is typical of him and maybe typical of all professors although this is the only real professor he's ever actually met in person. Assuming he is a real professor because you can't be sure that anybody is what he says he is. Or she. He's remembering the night he got busted and the watery feeling he got all over his body when he realized that nothing was what he thought it was and no one was who he and she claimed to be".

Een heel sterk en aangrijpend verhaal, dat in mijn ogen nog sterker was geweest had Banks zich enkel beperkt tot het perspectief van de Kid, in plaats van halverwege het boek ook te beginnen vertellen vanuit het perspectief van de Professor. Maar goed, je kan niet alles hebben.

Amos Oz - Scenes From Village Life (Vintage, 2012) ****

Amos Oz is één van Israels betere schrijvers, en deze bundel kortverhalen doet zijn reputatie alle eer aan. Zoals de titel het zegt, vindt elk verhaal plaats in Tel Illan, een waarschijnlijk fictief dorp, en raken de levens van de opeenvolgende hoofdpersonages elkaar zijdelings.

Oz schrijft met een verrassende eenvoud over de soms diepe angsten en verlangens van de inwoners van dit dorpje, die aan de oppervlakte een redelijk normaal leven leiden, zoals dorpsarts, lerares, immobiliënhandelaar. Enkel de ouderen spreken expliciete taal, alle anderen bewegen zich als evenwichtskunstenaars tussen heden en verleden, tussen raciale en religieuze en politieke meningsverschillen, en diep onder al deze kwetsbare relaties is een duistere diepte die niemand durft te benoemen.

"Singing", het voorlaatste verhaal eindigt met de zin "I had no further reason to turn my back to despair. So I got down on my hands and knees at the foot of the double bed and, rolling back the bedspread, I tried to grope with the pale beam of my torch into the dark space underneath".

of in "Lost" : "Once when I was eight or nine my father shut me up in the toolshed in the garden for an hour or two because I broke a thermometer. I can still remember the fingers of cold and darkness groping at me as I huddled like a foetus in a corner of the shed. The curved passageway had three closed doors apart from the one we had come through. Indicating one of them, Yardena said that it led down into the cellar and asked me if I wanted to go down and see it. 
'You're not afraid of cellars, are you?'
'No, I'm not, but if you don't mind, maybe we'll skip the cellar this time'.

of in "Digging", wordt een oude man elke nacht wakker van een vreemd geluid onder de vloer. "In the night, at two or two-thirty, woken again by tapping, scraping and digging sounds, the old man got out of bed (he always slept in his long johns), and felt for the torch he had put out specially and the iron bar he had found in one of the sheds, his feet groping in the dark like blind beggars for his slippers".

Ongeacht het verhaal, is er iets fouts, in hun persoonlijke geschiedenissen, met hun geweten, met hun oplossingen.

Subtiel en meesterlijk verteld.

Michael Chabon - Telegraph Avenue (Harper, 2012) ***½

Zonder enige twijfel is Michael Chabon een stilistisch genie. Hij kan zich zowat elke vorm eigen maken en die een boek lang volhouden, zonder te verzwakken. Iedereen die al eens heeft geschreven kan enkel verbluft zijn over de vorm van de zinnen die uit Chabons pen vloeien, en op zelfs één van die zinnen zou ik jaloers zijn en er waarschijnlijk zelf een week op zitten werken, maar bij Chabon zijn het er duizenden, de een na de ander.

Deze roman heeft qua vorm een hoog Pynchon-gehalte. Je wordt als lezer meteen in de actie geworpen en zonder enige voorkennis ontrolt de plot zich rond de personages die verwikkeld zijn in vele verhaallijnen tegelijk, om maar te zwijgen van het rijke taalgebruik en de ellenlange zinnen.

Het verhaal gaat om een bevriend Joods en Afro-Amerikaans koppel, van wie beide vrouwen (Gwen en Aviva) als vroedvrouwen werken en de mannen (Archie en Nat) houden een tweedehands vinyl soul en jazz-platenzaak open. Hun wereld dreigt uit elkaar gerukt te worden door de komst van een nieuwe mall, die gesteund wordt door de zwarte financier en ex-quarterback Gibson Goode, waar uiteraard een veel grotere platenzaak zal komen. Als Afro-Amerikaan wordt Archie gevraagd om de nieuwe moderne winkel open te houden.

Hoewel een realistische setting, gaat Chabon in overdrive door een boel bijkomende subplots en karakters, inclusief een kung-fu filmvedette als grootvader voor het onechte kind dat Archie plots in zijn schoot geworpen krijgt, een orgelspelende souljazz muzikant die verpletterd wordt door zijn instrument en een tocht in een zeppelin.

En natuurlijk de "americana" nodig voor de scene-setting "Along with the backyard coops of heirloom laying hens, the collectively owned pizzerias, the venerable Volvos that had rolled off the line at Torslanda before ABBA first went gold, the racks of Dynaco tube amplifiers, the BPA-free glass baby bottles, and the ramshackle wonderland known as the Adventure Playground, one minor component in the patchwork of levees erected by citizens of Berkeley, California, in their ongoing battle to defend their polder against the captitalist flood tides of consumerist uniformity, was a telephone hanging on the wall of the Jaffe familiy's kitchen, a model 554 with a rotary dial, smiley-face yellow, its handset connected to its plastic shell by a snaking twenty-foot helix of yellow cord, kinked by old and unsolvable knots." en dit enkel als intro voor een telefoongesprek. Vrijgevig met woorden. Zeer vrijgevig met woorden om het plezier van de taal zelf.

Of bij aankomst van Gwen bij haar huis na haar werk : "The BMW pulled up to the house and then sat, lights lit, engine heat troubling the atmosphere above its hood, windshield glossy gray-blue blank of reflected sky. Daylight was taking its sweet time fading into dusk, and the street at suppertime seemed to be holding its breath, torn in to patches of deep shadow and sunshine, motionless but for the little white moths stitching their loopy crewelwork in the honeysuckle. In the sandpit of the tiny playground, dozens of toy vehicles and appliances lay bleached and upended, primary-colored plastic ruins as of some toddler cataclysm".

Beide zoons van het bevriende koppel blijken dan ook nog gek op film en op elkaar.

Ondanks alle verbale krachtpatserij, en echte krachtpatserij tussen de verschillende karakters, is het in se een vriendelijk boek, over menselijke relaties en diepere waarden dan die van geld en eigen ras of godsdienst, over de mogelijkheden en onmogelijkheden van het doorbreken van verwachtingen. En misschien denkend aan de filmversie van het boek, eindigt het allemaal op een positieve en verzoenende toon. De humoristische toon maakt het geheel nogal emotioneel afstandelijk, hoewel sommige passages wel diep raken, zoals het gevecht van de vroedvrouwen op een baby ter wereld te brengen, of de onmogelijke communicatiestoornissen tussen Titus en zijn vader Archie, als die tussen Archie en zijn vader Luther.

Wat me altijd schokt in Amerikaanse boekhandels is de scheiding tussen zwarte en blanke literatuur, alsof die in aparte vakken thuishoren. Chabons roman vond ik uiteraard bij de "blanke" literatuur, maar hij had evenzogoed bij de zwarte literatuur kunnen staan.

Joël Dicker - La Vérité Sur L'Affaire Harry Quebert (Editions de Falloy, 2012) **

Net zoals bij vorige literaire prijzen, heb ik me nu ook laten vangen voor de aankoop van "La Vérité Sur L'Affaire Harry Quebert". Grand Prix de L'Académie Française, Prix Goncourt des Lycéens, derde plaats voor de echte Prix Goncourt en als je dan het boek leest, dan vraag je je af of de Franse literatuur soms een dieptepunt heeft bereikt en er echt niets beters gepubliceerd werd.

De roman speelt zich af in de Verenigde Staten, waar de jonge schrijver Marcus Goldman het verhaal vertelt van zijn vriendschap en wedervaren met de geslaagde schrijver Harry Quebert. Goldman worstelt met writer's block na zijn succesvolle debuutroman, maar heeft wel contractuele verplichtingen jegens zijn uitgever. Quebert is een gevierd auteur die wordt gearresteerd als in zijn tuin het stoffelijk overschot wordt gevonden van Nola Kellergan, een jonge vrouw die dertig jaar eerder verdween. Goldman goes to the rescue.

Het is een politieroman, maar dan één in literaire vorm. Quebert blijkt een soort Nabokov en Humbert Humbert tegelijk te zijn, en beide verhaallijnen van Marcus vandaag en van Quebert in het verleden schuiven als twee tegensgestelde driehoeken netjes in elkaar. Het boek zit vol structurele en organisationele spitsvondigheden, maar het boeit absoluut niet. De ik-persoon is een totaal oninteressante pocher van wie je hoopt dat hij snel ook vermoord wordt, wat jammerlijk genoeg niet gebeurt, en Quebert zelf is een watje dat niet durft opkomen voor zijn rechten. Ook de andere figuren zijn vlak en saai en stereotiep en voorspelbaar.

Het is bovendien stilistisch zwak, met eindeloze dialogen die weinig realistisch zijn, maar het filmisch gehalte van het boek verhogen.

Ik kan het alleen maar eens zijn met de recensie in Le Monde "un honnête polar, dont la présence sur les listes automnales est un mystère plus épais que celui qui nourrit son intrigue". Je kan hem dus inderdaad als een politieroman lezen, maar dan een van het middelmatige soort.

Colm Tóibín - The Testament Of Mary (Scribner, 2012) ****½

Ik weet niet wat het is met de Bijbelse figuren die mijn leven kruisen de laatste tijd. Ik heb pas deze "The Testament Of Mary" gelezen, of de nieuwe JM Coetzee "The Childhood Of Jesus" verschijnt - en binnenkort ook hier gerecenseerd.

"The Testament Of Mary" is een prachtige novelle van een tachtigtal bladzijden, geschreven met de fluwelen pen van de Ierse schrijver Colm Tóibín, van wie ik tot nu enkel "The Heather Blazing" had gelezen.

Op een bijna poëtische manier beschrijft Tóibín het leven van Jezus vanuit het perspectief van Maria, die de transformatie bij haar zoon opmerkt en zich zorgen maakt, die merkt hoe hij verandert en hoe mensen die ze niet kent naar hem vragen en hem op handen dragen, die zoon die ze niet langer kent ....

"I lived mostly in silence, but somehow the wildness that was in the very air, the air in which the dead had been brought back to life and water changed into wine and the very waves of the sea made calm by a man walking on water, this great disturbance in the world made its way like creeping mist or dampness in the two or three rooms I inhabited".


... maar ook liefheeft tot de dood.

"Thus the busy hill, so filled not long before with smoke and shouting, with cruelty and hard faces, now became a soft place for weeping. We held him and touched him, he who was both heavy and weightless, the blood all gone from his body, his body like marble or ivory in its rich paleness. His body was growing stiff and lifeless but some other part of him, what he had given us those last hours, what had come from his suffering, remained in the air around us like something sweet to comfort us".

Mary overschouwt de gebeurtenissen vanuit stilte, de onmogelijkheid om in te grijpen als ze alles fout ziet lopen met haar zoon van wie ze houdt. Een schitterend boekje dat je leest met een krop in de keel, ondanks het feit dat je de gebeurtenissen uiteraard kent. Respectvol en teder en prachtig geschreven.

Sterke aanrader.

Roberto Bolaño - Woes Of The True Policeman (FSG, 2012) ****

"Woes Of The True Policeman" is het posthuum uitgegeven laatste werk van de Chileense meester, samengesteld uit fragmenten die op zijn computer en in schriftjes gevonden werden, maar ondanks dit puzzelwerk is het geheel toch vlot leesbaar. Bolaño's werk is sowieso al vaak schetsmatig, snel geschreven, ogenschijnlijk met de losse pols en in het moment.

De roman is een soort voorbereiding van zijn lijvige "2666", en speelt zich deels af in Barcelona in Spanje en in Santa Teresa in Mexico. Ook hier vinden we Oscar Amalfitano terug, de schrijver Arcimboldi, wiens fictieve oeuvre hier onder de loep wordt genomen. Amalfitano is met zijn dochter Rosa gevlucht uit Spanje, na een schandaal aan de universiteit waar hij professor literatuur was. Hij vindt een kluizenaarsplek als professor in het noorden van Mexico, bij de Amerikaanse grens, bij de woestijn van Sonora, in een stadje dat duidelijk door god en elk moreel besef verlaten is,en waar jonge vrouwen worden vermoord. En net zoals vele van zijn romans, gaat ook dit boek over literatuur, over literatuur en samenleving, over de rol en de taak van de schrijver en dichter.

De "true policeman" is de schrijver, die op zoek moet gaan naar wat er nu gebeurt in de roman, en voor Bolaño was literatuur een vorm van misdaad, tegen het regime, tegen gevestigde waarden.

Bovenal is dit opnieuw een heerlijke brok lektuur. Want zeg nu eerlijk, wie anders dan Bolaño kan volgende tekst geschreven hebben.

"The root of all my ills, thought Amalfitano sometimes, is my admiration for Jews, homosexuals and revolutionaries (true revolutionaries, the romantics and the dangerous madmen, not the apparatchiks of the Communist Party of Chile or its despicable thugs, those hideous gray beings). The root of all my ills, he thought, is my admiration for a certain kind of junkie (not the poet junkie or the artist junkie but the straight-up junkie, the kind you rarely come across, the kind who almost literally gnaws at himself, the kind like a black hole or a black eye, with no hands or legs, a black eye that never opens or closes, the Lost Witness of  the Tribe, the kind who seems to cling to drugs in the same way that drugs cling to him). The root of all my ills is my admiration for delinquents, whores, the mentally disturbed, said Amalfitano to himself with bitterness. When I was an adolescent I wanted to be a Jew, a Bolshevik, black, homosexual, a junkie, half-crazy, and - the crowning touch - a one-armed amputee, but all I became was a lterature professor. At least, thought Amalfitano, I've read thousands of books. At least I've become acquainted with the Poets and read the Novels. (The Poets, in Amalfitano's view, were those beings who flashed like lightning bolts, and the Novels were the stories that sprang from Don Quixote). At least I've read. At least I can still read, he said to himself, at once dubious and hopeful."

Getormenteerde zielen in een zieke samenleving, gevangen op plekken waar "de lust om te doden even groot is als de lust om te leven".

Zoals gebruikelijk bij Bolaño : niet te missen voor de fans, ook al zal het bekend voorkomen bij wie "2666" al heeft gelezen. Zelfs een half afgewerkt boek van de meester is nog altijd beter als een afgewerkte roman van één van onze prijswinnende schrijvers.

De resultaten van onze fantasie

Een boek gekregen van de kerstman, het andere recent op de kop getikt en beide geven een beeld van waar de menselijke fantasie doorheen de eeuwen en over de wereld verzon in de schemerzonen van het bestaan. 

Christopher Dell - Monsters - Een Bizar Bestiarium (Fontaine, 2010)

"Monsters" geeft een prachtig geïllustreerd overzicht van monstrueuze goden, titanen, Azteekse gruwelen, satan, demonen, golems, eenhoorns, westerse en oosterse draken, lindwurmen en roks, zeemonsters, meermonsters, watergeesten, kappa, sirenen, zeemeerminnen, weerwolven, de minotaurus, dierlijke monsters, kwelgeesten, nachtmerries, niet-doden, sfinxen, cryptiden. Weinig tekst, veel mooie platen en vooral een visuele weergave van de angst doorheen de geschiedenis.


Guido Derksen, Martin van Mousch & Jop Mijwaard : Geïlllustreerde Atlas Van Het Hiernamaals (Nieuw Amsterdam, 2010)

De "Atlas van het Hiernamaals" is inderdaad wat het zegt. De Atlas geeft landkaarten van het hiernamaals zoals ze kunnen worden opgemaakt uit de teksten van de oude godsdiensten. Van de mesopotamische onderwereld, over de klassieke onderwereld, Avalon, Walhalla en de hel, maar ook plekken als Luilekkerland en het Pays de Cocagne, de barokke hel, het hiernamaals van Swedenborg, komen we tot het hedendaagse hiernamaals, dat op grappige wijze het plan is van een metronetwerk in een stad, met elk station dat de veelheid van onze hedendaagse denken biedt.

De grafische weergave in de Atlas zijn natuurlijk geestig bedoeld, maar ze bieden een prachtige geografische "infographic" van de teksten die wel in de diepte een overzicht geven van wat elk van de besproken godsdiensten dacht over het leven na de dood.


Twee hebbedingen.

Stephen Greenblatt - The Swerve (Norton, 2012) ****

In "The Swerve" beschrijft Stephen Greenblatt het leven van de vijftiende-eeuwse boekenjager Poggio Bracciolini, die tevens secretaris van Paus Johannes XXIII was. Deze laatste, zoon van een Italiaanse piraat, werd afgezet wegens corruptie en immoreel gedrag, zoals onder andere het heffen van belastingen op gokken en prostitutie, geld dat in zijn eigen zak verdween. Hij werd tevens beschuldigd van verkrachting, overspel (!), incest en sodomie, en van de vergiftiging van zijn voorganger Paus Alexander V. Zijn naam werd uit alle kerkelijke annalen geschrapt waardoor de naam weer vrijkwam voor de paus die we kennen uit vorige eeuw.

Poggio die een meesterlijk copiist was, vond in een Duitse abdij wat waarschijnlijk het laatst overblijvende manuscript was van Lucretius' "De Rerum Natura", geschreven in de eerste eeuw voor Christus en die ongelooflijk eigentijdse ideeën van het universum had. De essentie ervan was :

1. Alles bestaat uit onzichtbare deeltjes die ondeelbaar zijn en die constant met elkaar in beweging zijn en zo vorm geven aan alles wat bestaat
2. Deze elementaire bestanddelen zijn eeuwig
3. Deze deeltjes zijn in beweging in een eindeloze leegte
4. De natuur experimenteert eindeloos. De natuur kent geen schepping en alles wat bestaat, ook mensen en dieren, zijn het resultaat van een lang proces van "trial and error"
5. De menselijke samenleving is niet ontstaan uit een paradijselijke omgeving maar door een harde strijd om te overleven
6. De ziel gaat dood, er is geen leven na de dood
7. Alle godsdiensten zijn bijgelovige waangedachten
8. Alle godsdiensten zijn zonder uitzondering wreed
9. Het hoogste doel in het menselijk leven is de verhoging van het genot en het vermijden van pijn
10. Het grootste obstakel om genot te bereiken is niet pijn, maar waangedachten.

Vele elementen van Lucretius grijpen terug naar Epicurus en Democritus.

Het simpele feit dat Poggio dit manuscript liet copiëren in vele exemplaren, alleen voor de schoonheid van de Latijnse verzen waarin ze waren opgesteld, zorgde voor een verandering in het denken bij de intelligentsia in Europa. Greenblatt geeft dan een schitterend overzicht hoe het "atomisme" van Lucretius werd overgenomen door andere denkers en schrijvers, maar ook formeel aangevallen door de kerk en de inquisitie.

Thomas More, Montaigne, Shakespeare, Giordano Bruno vermelden Lucretius' werk, en later Hobbes, Spenser, Bacon. Copernicus en Galilei werden ervan beschuldigd volgelingen van het atomisme te zijn. De Amerikaanse presidenten Thomas Jefferson en John Adams vermelden Lucretius' inzichten zelf in hun correspondentie met elkaar. Maar Greenblatt geeft ook een overzicht van minder gekende, maar daarom niet minder invloedrijke, volgelingen en opposanten.

Kortom, Greenblatt geeft een schitterend relaas over een gedicht dat bijna verdwenen was en voornamelijk door zijn vorm als gedicht erin slaagde om de tand des tijds te doorstaan, ook nadat het bestreden werd. De eerste vertaling in het Engels kwam er bijvoorbeeld door een zekere Lucy Hutchinson, die het vertaalde wegens de schoonheid van de poëzie, maar die achteraf de inhoud verwenste en haar manuscript wilde verbranden.

Een aanrader.

Duiken in de bijbel

Ondanks mijn katholieke opvoeding - met wekelijkse kerkgang, katholieke scholen en dergelijke - heb ik pas tijdens het verplichte vak godsdienst tijdens het laatste jaar universiteit geleerd dat alle evangelies elkaar tegenspreken, niet alleen in de beschreven feiten, maar ook in hun visie en doel. Na tweeëntwintig jaar indoctrinatie - niet dat ik op dat moment nog gelovig was - vond ik het verrassend dat geen enkele priester of leraar godsdienst ooit op deze contradicties gewezen had. Ik voelde me terecht bekocht.

Via Amazon heb ik nu een reeks mogelijk interessante boeken over de evangelies van Johannes gekocht, omdat deze tekst als laatste werd geschreven en ook één van de meest invloedrijke werken is geweest in onze wereldgeschiedenis. Geschreven tussen het jaar 90 en 100, geeft de auteur, die in feite onbekend is, een biografie van Jezus, die slechts als doel heeft om de mensen - joden en niet-joden - ervan te overtuigen om onvoorwaardelijk te geloven en zo het eeuwig leven te verdienen.

Het probleem met de aanschaf van dit soort werken is dat je nooit weet hoe wetenschappelijk de auteur zelf te werk gaat, dan wel of hij of zij ook "de boodschap" wil uitdragen. Mijn keuze bleek echter nog mee te vallen.


Ruth Edwards - Discovering John (SPCK, 2003) 

Een goede introductie tot het evangelie van Johannes. De auteur geeft een systematische benadering van de verhalen, van de karakters, van het mogelijke doel, plaats en auteur. Zoals de titel aangeeft, een handige gids om Johannes te ontdekken.


D. Moody Smith - The Theology Of The Gospel Of John (Cambridge, 1995)

D. Moody Smith geeft een gelijkaardig overzicht, maar focust zich toch vooral op de specifieke geloofsopvatting die uit het evangelie van Johannes spreken, en hoe die anders zijn dan de andere evangelies of dan het Oud Testament. Een evenwichtige en interessante inleiding tot dit stuk van het Nieuw Testament.


Raymond E. Brown - The Community Of The Beloved Disciple (Paulist Press, 1979)

De auteur onderzoek tot wie het evangelie van Johannes zich richt. Hij gaat ervan uit dat er een Johannes-gemeenschap was die afgescheiden was van andere christelijke splintergroepen, en het waren er al heel veel tegen het eind van de eerste eeuw. Het boek is net om dat overzicht interessant. Het verhaal van Jezus sloeg aan, en iedereen maakte er zijn eigen ding van. Vele van die tientallen gemeenschappen zijn naderhand verdwenen of opgenomen in de traditionele Kerk.


Richard Bauckham - The Testimony Of The Beloved Disciple (Baker Academic, 2007)

Een erudiet werk met zeer veel citaten in het Hebreeuws en het Grieks. Hoe geloofwaardig alles is, is met mijn beperkte kennis moeilijk in te schatten, maar Bauckhams relaas over de geheime numerologie in het evangelie van Johannes lijkt me wat overdreven. Wie cijfertjes zoekt, vindt ze wel.


J. Albert Harrill - Paul The Apostle (Cambridge, 2012)

Een interessant boek dat het leven van de "apostel" Paulus vertelt, de Joodse vervolger van de Christenen die door een visioen van Jezus van zijn paard wordt gebliksemd en tot bekering komt. Hij heeft Christus nooit ontmoet, maar meent wel meer recht van spreken en prediken te hebben dan Simon Petrus en Jezus' broer Jacob, met wie hij overigens meer dan een conflict heeft gehad. Paulus trekt naar Griekenland, Turkije en uiteindelijk naar Rome om zijn visie van het geloof uit te dragen, voornamelijk dan naar niet-Joden.

Harrill brengt eerst de historische Paul tot leven, en nadien de legende Paul. Het is vooral deze laatste die de Kerk heeft aangesproken.


Het zou de Kerk en het katholiek onderwijs sieren mocht veel van bovenstaand materiaal ook onderwezen worden. Vandaag worden gelovigen opzettelijk onwetend gehouden over de oorsprong, tegenstrijdige doelstellingen en wereldvisies die in de evangelies staan. Dit blijven verzwijgen is niets minder eerloze en schaamteloze manipulatie.