.jpg)
"Viviane Elisabeth Fauville" is een prachtig opgebouwde roman, waarin het hoofdpersonage in het eerste hoofdstuk haar psychiater vermoordt omdat die doof blijft voor haar echte noden. Ze is net van haar man gescheiden en leeft met haar pas geboren baby in een nog half bemeubeld appartement. Haar job als communicatieverantwoordelijke van een cementbedrijf heeft ze tijdelijk overgelaten aan een tijdelijke vervangster.
Deck spreekt haar personage toe, in de "vous" vorm, net zoals Maria Vargas Llosa deed in zijn roman over Paul Gauguin, hoewel het hier beter lukt, misschien omdat Deck afwisselt met derde persoon en eerste persoon. Het effect hiervan is duidelijk : Viviane is compleet van slag. Wat is haar realiteit, wat is de objectieve realiteit, en waar komen irrationaliteit en verzinsel samen?
Deck slaagt er bovendien in om spanning in het verhaal te brengen als in een echte detectiveroman, met politie-onderzoeken, en haar eigen onderzoek naar de andere personages die worden verdacht van de moord. Ze gaat ze opzoeken om hun verhaal te horen. Haar verhaal en de realiteit worden door elkaar verstrengeld in deze zoektocht. Ze is op zoek naar zichzelf, in een mist van tegenstrijdige gevoelens en zelfs waarnemingen, terwijl rond haar de politie op zoek is naar de dader.
De kracht van het verhaal ligt in de opbouw, maar ook in de zin voor detail die Deck oproept, met een bijna obsessionele precisie, zoals een George Perec, met opsommingen van de harde realiteit, als een houvast in de onzekere, en bedreigende omgeving.
Knappe roman.
No comments:
Post a Comment