Philip Roth - Indignation (Vintage, 2009) ****

Ha, eindelijk weer eens een roman van Roth die niet over zijn eigen verval en leeftijd gaat. Geen incontinentie, impotentie, kanker of andere kwalen van de ouder wordende man, maar opnieuw een roman over de jonge en seksueel actieve man. Het verhaal vindt plaats in de jaren '50, tijdens de Koreaanse oorlog, en de ik-figuur, een student, wil alles doen om te ontsnappen aan het leger én aan zijn vader, iemand met wie hij zeer goed overeenkwam, maar die hem nu verstikt door zijn bezorgdheid. Marcus Messner is een joodse slagerszoon die zich probeert te bevrijden van het verschrikkelijke gewicht van de samenleving. Die is perfect georganiseerd, maar al snel blijkt ze aaneen te hangen van valsheid, hypocrisie, waanbeelden, frustraties, kleingeestigheid, angst en persoonlijke trauma's. Wat mooi lijkt, verbergt een massa viezigheid die beter toegedekt blijft.

Messner is een beetje een eenzaat, die zich weigert in te schrijven in de studentenclubs van de universiteit waar hij naartoe gaat, en al snel wordt geconfronteerd met de kleinburgerlijkheid van de wereld, samengebald op één campus. En het is niet dat hij zich afzijdig kan houden. Die wereld dringt de zijne binnen, langs alle mogelijke kanten en mogelijkheden. Hij wil gerust worden gelaten, maar dat is nu net niet wat kan in dit leven.

"Caudwell at one end and Flusser at the other; my mother at one end and my father at the other; playful, lovely Olivia at one end and broken-down Olivia at the other. And betwixt them all, I importunately defending myself with my fatuous fuck yous".

Als geen ander kan Roth zijn karakters tot leven brengen, een plot in elkaar schuiven die gradueel en dynamisch evolueert, met scherp schietend op de bekrompenheid van onze samenleving, waarin schijn en vorm vaak belangrijker zijn dan echte menselijkheid.

Een schitterend boek!