Bij de dood van Hugo Claus

Claus was ongetwijfeld één van onze betere schrijvers. Op de unief hebben we veel, heel veel gedichten van hem gelezen. Van zijn romans heb ik enkel "De Verwondering" gelezen. Dat boek vond ik zo middelmatig dat ik besliste mijn karige tijd in het vervolg beter te besteden. Na al de mediaheisa van de voorbije weken zal ik dan toch "Het Verdriet Van België" maar eens ter hand nemen.

Wat ik van Claus' gedichten herinner zijn zwaar op de handse teksten, vol mythische verwijzingen, met af en toe erotische inslag, maar zo cerebraal, zo ineen geknutseld, zo weinig zeggend. Poëzie moet voor mij licht zijn, verfrissend, zingend, dansend, droevig, verbazend ... Claus gedichten zijn zo stoffig als de bordeaux overgordijnen in het Louvre. Geef mij maar Lucebert. Ik denk dat Claus mee slachtoffer was van zijn opvoeding : in onze Vlaamse scholen (en uniefs) leren we literatuur op een totaal verkeerde manier, beïnvloed door de klassieken, geanalyseerd door structuralisten, inhoudelijk bepaald door de politiek correcten. Dat romans ook en vooral emotioneel en zelfs irrationeel (moeten) zijn, dat komt te weinig aan bod. In mijn ogen heeft Claus zich nooit kunnen bevrijden van deze traditie.

Ik heb ook enkele van zijn films gezien. Die waren parodieën van zichzelf. Wat dramatisch bedoeld was, kwam lachwekkend over. Arm Vlaanderen.

Dat Claus de Nobelprijs zou verdienen heb ik altijd bizar gevonden. Arme lage landen ... Als we dat al denken, hebben we elk internationaal perspectief verloren (dat is het echte verdriet van België). Maar ja, ook Orhan Pamuk heeft die gewonnen, en zo goed schrijft die ook niet.

Ik heb wel het grootste respect voor de manier waarop hij uit het leven is gestapt.

Ik zal hem lezen.