Cesare Pavese - The Devil In The Hills (Sceptre, 1990) ****

Dit boek van Pavese uit 1954 wordt beschouwd als een van zijn beste. Het is inderdaad goed geschreven, zit intelligent ineen, maar het is wat oubollig. Het is het verhaal van drie vrienden, studenten uit Turijn, die voor de zomervakantie naar het platteland gaan. Een confrontatie van stad en platteland, van moraliteit en zonde, van ongeloof en geloof, van eerbare en oneerbare gevoelens, van gedrag versus gevoel, en niet noodzakelijk in deze volgorde. Het knapste stuk is in het tweede deel, als ze de wat onberekenbare en moeilijk in te schatten Gabriela, echtgenote van hun aan lager wal en coke snuivende rijke vriend, ontmoeten tijdens een verblijf van enkele dagen bij hem op zijn ook al deels vervallen herenhuis op de Greppo, een heuvel die volledig in hun bezit is. Dit laatste staat letterlijk symbool voor het verval van de rijke landadel, maar ook voor een levensstijl en van een tijdperk, dat waarin de armen al het werk doen, en de rijken het geld opstrijken. "The abandonment and solitude of the Greppo was a symbol of her and Poli's mistaken life. They did nothing for their hill; and the hill did nothing for them. The savage waste of so much land and so much life could bear no other fruit than discontent and futility. I thought again about the vineyards of Mombello and the sharp face of Oreste's father. To love a land you must cultivate it and sweat over it". Gabriela roept bij alle jongemannen tegenstrijdige gevoelens op van sexuele aantrekkingskracht en morele revulsie, maar ze creëert ook de confrontatie van naïeve dromen met harde realiteit, of verkeerde veronderstellingen en realiteit. Het zit dus redelijk subtiel in elkaar en om dat tot leven te wekken is Pavese een meester. Maar het verhaal zit nogal vast in het tijdperk van het naoorlogse Italië. Wie maakt er zich bijvoorbeeld nu nog druk om of naakt zonnen een zonde is of niet?