Ian McEwan - Saturday (Anchor Books, 2006) ****½

Gefascineerd door al het moois dat ik het voorbije jaar las van Ian McEwan, heb ik nu ook "Saturday" gelezen, dat enkele jaren geleden al de hemel werd ingeprezen. En terecht. Op een tijdsspanne van één dag (een zaterdag) in het leven van een neurochirurg en zijn gezin, weet McEwan ons het leven zelf voor te schotelen, met alle angst en hoop die ons zo dierbaar is : de ouders, de kinderen, de job, het huis, de echtelijke relatie.
De rust van één dag wordt al van bij het begin verstoord door de angst voor terreur die de hoofdfiguur bekruipt als hij slapeloos door het raam kijkt, nog voor het krieken van de dag.

Maar de terreur die volgt, komt niet van de grote gemediatiseerde wereld van spectaculaire incidenten, maar van de gestoorde geest van iemand die hij toevallig tegenkomt. Het zou elk van ons kunnen zijn. En het komt niet van buitenaf, maar van binnenuit.

Onnodig het te zeggen, de normale wereld van de neurochirurg wordt brutaal uit elkaar geslagen in de loop van de dag.

Ik ga de plot niet verklappen, maar McEwan toont zich opnieuw de literaire meester die we verwachten. Levensecht, vol nuance en subtiele maar krachtige gevoelens. Hij behandelt ook de grote thema's van vandaag, zoals geweld, kunst, politiek, en de persoonlijke grenzen van moreel besef. Wat kan ik doen en niet? En in welk omstandigheden. Het is juist de subtiliteit waarmee hij al die onderwerpen in de plot verwerkt zonder daarom de grenzen van zijn realisme te moeten verleggen, die het geheel bijzonder sterk maakt.
Een sterke aanrader!