Vladimir Nabokov - The Enchanter (Picador, 1986) ****

Deze heb ik onlangs bij De Slegte gekocht, de voorloper van Nabokov's Lolita, een novelle van 90 bladzijden. Nabokov was er zelf jaren van overtuigd de laatste versie van dit verhaal begin jaren '40 zelf vernietigd te hebben, maar het is opnieuw opgedoken en heruitgegeven, vertaald uit het Russisch door zijn zoon Dimitri. Het verhaal is dat van een man die seksueel aangetrokken wordt door een kind van 12 en er alles aan doet om in haar nabijheid te zijn en om haar uiteindelijk te kunnen bezitten, in de dubbele betekenis van het woord. Dit verhaal is ook nu nog de moeite wegens het onwaarschijnlijke schrijftalent van Nabokov. Hoewel hij het hoofdpersonage duidelijk moreel verwerpt, slaagt hij er toch op meesterlijke wijze in om de meest basaal erotische gevoelens subtiel en fijngevoelig weer te geven, waardoor een ambiguïteit ontstaat van afstoting en aantrekking. Het verhaal is niet alleen schitterend gecomponeerd, maar het is vooral zijn stijl die bewonderenswaardig is : de poëtische kracht van zijn taalgebruik, de beeldvorming, de economische spankracht van zijn schriftuur die zich beperkt tot het essentiële. Of zoals zijn zoon het omschrijft in het nawoord : "... the virtuosity consists in a deliberate vagueness of verbal and visual elements whose sum is a complex, otherwise undefinable, but totally precise unit of communication". Zelfs al is dit een minder werkje van Nabokov, het is toch mijlen verheven boven de pulp die vandaag op de meeste lijstjes met top-10 boeken van het jaar staan.